Wokulski ma w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Był samotny, niezrozumiany i rozdarty wewnętrznie. Był przedsiębiorczy i rozsądny, jednak nie potrafił podjąć decyzji w sprawie swoich uczuć, nie decyduje się na żaden radykalny krok. Romantycznym ideom przeciwstawiono nowe, pozytywistyczne hasło pracy, a zwłaszcza "pracy organicznej" i "pracy u podstaw". Nowy typ bohatera prezentuje nam Bolesław Prus w "Lalce". Postacią tą jest Stanisław Wokulski, który ma zarówno cechy romantyka, jak i pozytywisty. Mówi, że Stach posiada cechy romantyka i pozytywisty: „Stopiło się w nim dwu ludzi: romantyk sprzed roku sześćdziesiątego i pozytywista z siedemdziesiątego. To, co dla patrzących jest sprzeczne, w nim samym jest najzupełniej konsekwentne." Czytając ten artykuł pamiętaj jednak, że jendocześnie był pozytywistą.Stanisław Wokulski - charakterystyka bohatera "Lalki" Bolesława Prusa. Wokulski - romantyk czy pozytywista? Wokulski - cechy romantyka, cechy pozytywisty.Rozsądek pozytywisty kłócił się z namiętnością romantyka. Motyw przemiany - nieszczęśliwa miłość, rozczarowanie rzeczywistością powodują, iż Wokulski zamierza. zmienić swoje życie. Motyw sporu, konfliktu - konflikt wewnętrzny odczuwa główny bohater powieści, Wokulski, który posiada. cechy romantyka i pozytywisty. Nie może zdecydować się na określenie swojego stosunku do świata Kim są Rzecki i Wokulski? Ignacy Rzecki i Stanisław Wokulski to bohaterowie powieści Bolesława Prusa zatytułowanej "Lalka". Utwór ma na celu zobrazowanie różnych postaw społecznych wśród Polaków - pozytywistycznej i romantycznej. Ignacy Rzecki uosabia romantyczne idee, zaś Wokulski łączy w sobie cechy romantyka i pozytywisty. #SPJ4 Nie pamiętam wszystkich (a zestaw w szkole), ale były m.in. cechy Wokulskiego romantyka/ pozytywisty; 5 zalet Izabeli Łęckiej, plotkarze w Lalce, plotki w Lalce, kolejność wydarzeń z życia Stanisława Wokulskiego (były wypisane, trzeba było uporządkować), 3 pokolenia (jakie i kto reprezentuje), 6 słów, które streszczą fabułę, spośród wypisanych bohaterów trzeba było Wokulski - romantyk i pozytywista - cechy. - nieświadome dążenie do samozagłady - poczucie wyobcowania, samotność - indywidualizm - skłonność do analizowania własnych uczuć, przemyśleń, przeżywania Pozytywista - pragnienie wiedzy - szacunek. poleca 85 %. Wokulski to bohater żyjący na pograniczu dwóch światopoglądowo odmiennych epok. Zarówno romantyzm , jak i pozytywizm odcisnął swe piętno na jego osobowości. Nic więc dziwnego, że łączy on w sobie cechy romantyka z typowymi dla pozytywisty. Do typowych cech pozytywisty dołączają się cechy romantyka. Wokulski ko¬cha Izabelę uczuciem rodem z XIX-wiecznych romansów: ubóstwiają, idealizuje, co nie przeszkadza mu jej zdobywać tak, jak robiłby to rasowy pozytywista: otacza swą bogdankę siecią intryg finansowych. wIvOdx. Cechy pozytywisty:- szacunek do nauki, pragnienie wiedzy i przyznawanie jej prymatu nad irracjonalizmem;- Wokulski jest silną, przedsiębiorczą jednostką - po powstaniu energicznie bierze się w garść i organizuje sobie życie. Dochodzi do fortuny własną pracą i wysiłkiem;- Wokulski stoi na granicy dwóch światów: upadającej arystokracji i raczkującego świata kapitalizmu;- działalność filantropijna i społeczna (stara się pomóc biednym) - realizacjahasła pracy u podstaw;- w przeciwieństwie do romantyka w młodości rzuca się w wir pracy i nauki. cechy romantyka:- bierze udział w postaniu styczniowym - poświęca młodość patriotycznej walce,miłość ojczyzny jest dla niego ważną sprawą;- romantyczna miłość, której na przeszkodzie stają konwenans i stosunki społeczne;-miłość do Izabeli jest uczuciem wszechogarniającym, paraliżującym umysł Wokulskiego,jego jedyną ideą - jest na tym etapie romantycznym kochankiem na miarę Gustawa;- tragiczne zakończenie miłości powoduje, że Wokulski próbuje popełnićsamobójstwo. Zostaje jednak uratowany i musi na nowo podjąć „trud życia”;- niejasne zakończenie życia. Tak skopiowane z internetów Stanislaw Wokulski to glówny bohater "Lalki" Boleslawa Prusa. "Lalka", wielkie wydarzenie w dziejach polskiej powiesci, powstala w latach 1877-79 i byla drukowana w odcinkach w "Kurierze codziennym". Utwór posiada trzy warstwy kompozycyjno - tematyczne, które skladaja sie na jego znakomitosc. Jest to powiesc o polskim spoleczenstwie XIX wieku, wspanialy pomnik wzniesiony XIX - wiecznej Warszawie, ukazujacy jej wielkosc i piekno, małosc i brzydotę, a takze historia nieszczesliwej milosci Stanislawa Wokulskiego, bogatego kupca galanteryjnego, do zubozalej arystokratki Izabeli Leckiej. Glówny bohater "Lalki" jest najbardziej reprezentatywnym przedstawicielem "straconego pokolenia", zyjacego w okresie, który wedlug slów samego autora "zaczal sie poezja, a skonczyl nauka (...) zaczal rycerskoscia, a skonczyl geszefciarstwem, gonitwa za pieniedzmi". Stanislaw Wokulski to kupiec galanteryjny, wlasciciel dwóch sklepów, który swa wysoka pozycje zawdzieczal pracy. Gleboko wierzyl w nauke, która odegrala w jego zyciu bardzo wazna rolę. Jego pragnienie wiedzy objawilo sie juz wtedy, gdy byl subiektem w winiarni Hopfera - "...w dzien sluzyl gościom przy bufecie i prowadzil rachunki, a w nocy uczyl sie...". w tym czasie ojciec jego toczyl proces o majatek po dziadku Stacha i krytykowal syna za to, iz wydaje pieniadze na podreczniki. Tlumaczyl mu, ze nauka nic mu nie da, poniewaz o pozycji znaczeniu czlowieka w swiecie decyduje nie wiedza, lecz majatek ziemski. Dzieki intensywnemu samoksztalceniu i inteligencji, oraz przyjazni ze studentami Akademii Medycznej i Szkoly Sztuk Pieknych, Wokulski porzucil prace w winiarni i rozpoczal nauke w Szkole Glównej. Dzialal w konspiracji, a w roku 1863 wzial udzial w powstaniu styczniowym. Aresztowany i zeslany na Syberie, znalazl sie pod Irkuckiem. Tam uczyl sie nadal, cieszac sie szacunkiem wsród towarzystw naukowych, od których otrzymywal dyplomy i pochwaly. Powrócil do Polski w 1870 roku, z opinia uczonego. Mlodosc Wokulskiego przypadla na epoke romantyzmu. Wtedy wlasnie uksztaltowaly sie jego idealy i swiatopoglad. Cale jego pózniejsze zycie zdawalo sie jednak potwierdzac teze, iz byl to romantyk zablakany w epoce pozytywizmu. Po powrocie z zeslania rozpoczal prace w sklepie prowadzonym przez Malgorzate, wdowę po Janie Minclu, z która wkrótce sie ozenil. Po smierci zony, przejal sklep, jednak ludzie zarzucali mu, iz zyje kosztem pracy trzech pokolen Minclów. Wtedy Wokulski powrócil do nauki i byc moze zostalby przyrodnikiem, gdyby w pól roku po smierci zony nie spotkal panny Izabeli. Od tej chwili motorem jego poczynań stala się nieodwzajemniona milosc do arystokratki. Aby zyskac jej wzgledy, pragnal pomnozyc swój majatek, aby stac sie godnym najwyzszej warstwy spolecznej. Wokulski pnac sie do arystokracji i gromadzac pieniadze, porzucil swe szlachetne, romantyczne idealy walki o wolnosc. Jego starania i majatek wkrótce zostaly dostrzezone. Zaczal bywac w salonach wyzszych sfer, poznawac wazne osobistosci. Sam zdawal sobie sprawe z osiaganych sukcesów, ironizujac: "Z komórki przy sklepie do buduaru hrabiny, co za skok. Czy aby nie za predko awansuje?". Pieniadze i spoleczny awans nie byly jednak celem Wokulskiegom, mającym doprowadzic go do malzenstwa z Izabela. W oczach panny pozostawal on wciaz parweniuszem, bez herbu, dorobkiewiczem i kupcem, który odwazyl sie ja kochac. Upodabniajac sie do arystokratów, czul jednak pogarde dla samego siebie. Byl samotny, niezrozumiany i rozdarty wewnetrznie. Uważam, iz mimo pozorów, które stwarzal Wokulski, wciaz pozostawal czlowiekiem czulym i wrazliwym na cudza krzywde. Realizujac pozytywistyczne hasla pracy u podstaw, myslal o obowiazkowej i slusznie wynagradzanej pracy, która pozwolilaby zwalczyc biede i ciemnote. Cenil wiedze, nauke , postęp, które mialy przyniesc oswiecenie spoleczne. Byl zwolennikiem postepu technicznego i zmian w strukturze spolecznej. Fascynowaly go utopijne badania profesora Geista. Swoim postepowaniem budzil szacunek wsród biedoty i zdumienie wsród arystokracji, dla której dzialalnosc dobroczynna byla jedynie sposobem na podniesienie wlasnego wizerunku, nie rzeczywista, bezinteresowna pomoca.. Ogarniety miloscia do Izabeli, Wokulski swoje bogactwo spozytkowywal na przyjemnosci i interesy, zwiazane z osoba ukochanej, czesto wiele na tym tracac. By zdobyc łaski panny, nabyl nie potrzebna mu kamienice Leckich, wspieral finansowo jej przyjaciól, badz hrabiego. Mimo tego Izabela wciaz traktowala go z pogarda, uwazajac za dorobkiewicza i glupca. Stanislaw Wokulski zyl na przelomie dwóch epok: romantyzmu i pozytywizmu. W okresie rozkladu spoleczenstwa feudalnego, a przed wykrystalizowaniem sie spoleczenstwa kapitalistycznego, który zaczal sie poezją i poswieceniem dla ojczyzny, a skonczyl praca, gonitwę za pieniedzmi i bogaceniem się. W Wokulskim spotkalo sie dwóch ludzi: romantyk sprzed 1863 roku, niezrozumiany przez otoczenie, nieszczesliwie zakochany, wybitny indywidualista, wrazliwy, poswiecajacy sie dla idealów; oraz pozytywista, wierzacy w nauke i postep, praktyczny realista, zapalony spolecznik, majacy recepte na wykorzenienie nedzy i biedy, energiczny, przedsiebiorczy handlowiec, dajacy pracę wielu ludziom. To wewnetrzne rozdarcie przyczynilo sie do narastania zyciowych dramatów i ciaglego konfliktu z otoczeniem. Najwazniejsza przyczyna kleski Wokulskiego stala sie, wielka, nieszczesliwa, romantyczna milosc do panny Izabeli, która przemienila Stacha z czlowieka rozsadnego i krytycznego w zakochanego do szalenstwa romantyka. Dla zdobycia milosci kobiety Wokulski porzucil swe pozytywistyczne idealy, toteż sprzedal sklep, przestal wierzyc w pracę. Poza uczuciem do Leckiej nie potrafil znalezc sobie innego celu w zyciu, byl zmeczony, zniechecony i rozgoryczony. Po nieudanej próbie samobójstwa, ktorego przyczyna stala sie milosc, Wokulski ostatecznie wycofal sie z zycia, zniknal w niewyjasniony sposób. Jak typowy bohater romantyczny pozostawil po sobie tylko atmosferę tajemniczosci i niejasnosci. Nie wiadomo bylo, czy zginal, czy moze udal sie do Paryza i oddal pracy naukowej, wyjezdzajac z kraju, w którym wszystko go zawiodlo. Stanislaw Wokulski to czlowiek z przelomu diametralnie róznych epok. Jego osobowosc, motywy dzialania, wartosci, którym holdowal trafnie ująl doktor Szuman, potwierdzajac przyczyny upadku bohatera: "Romantycy musza wyginac to darmo; dzisiejszy swiat nie dla nich (...). w zepsutym, zdegenerowanym spoleczenstwie, zmarnowaly sie zdolnosci i energia Stacha, ktory byl "wodzem bez armii", nieszczesliwym i niezrozumianym". Zginal "przywalony resztkami feudalizmu", calym systemem konwenansów i kanonów arystokracji, których usobieniem byla panna Izabela. Wokulski reprezentuje "stracone pokolenie" .Byl juz doroslym czlowiekiem, gdy wybuchlo powstanie styczniowe i bral w nim udzial. Pózniej przyjal inna postawe realisty, w jego biografii zmiescil sie kawalek romantyzmu i czastka pozytywizmu. Wedle przytoczonych argumentow, stwierdzam iz Wokulski jako bohater literacki posiada elementy kazdego z tych okresów. "Lalka". Autor: Bolesław Prus. Bohaterowie: Izabela Łęcka, Ignacy Rzecki, Stanisław Wokulski, książę, Wysoccy... Wokulski. Romantyk czy pozytywista? Stanisław Wokulski żył na przełomie dwóch epok: romantyzmu i pozytywizmu. W okresie rozkładu społeczeństwa feudalnego a przed wykrystalizowaniem się społeczeństwa kapitalistycznego, który rozpoczął się poezją i poświęceniem dla ojczyzny, a skończył gonitwą za pieniądzem i pracą. W Wokulskim spotkało się dwóch ludzi: romantyk sprzed 1863 roku, niezrozumiany przez otoczenie wybitny indywidualista, oraz pozytywista lat siedemdziesiątych, który był zapalonym handlowcem i realistą. To wewnętrzne rozdarcie przyczyniło się do narastania życiowych dramatów i ciągłego konfliktu z otoczeniem. Stanisław Wokulski to główna postać powieści. Prowadzi bujne i interesujące życie. Jest synem zmarłego szlachcica. Jego dzieciństwo sięga czasów kierujących się romantycznymi hasłami, na bazie których ludzie budowali swoje szczęścia. Rozwój świadomości i kształtowanie się światopoglądu Wokulskiego przypadło na okres rządzący się romantycznymi prawami. Ogromny wpływ na obierane przez bohatera ideały miała ówczesna poezja, poezja mickiewiczowska. "Czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci." Wpojone zasady i hasła nigdy nie umarły w Stanisławie, ale tkwiły w nim głęboko by zostać wykorzystanymi w przyszłości. Wokulski chcąc wyrazić swą miłość do ojczyzny, zaszczepiony romantycznym rewolucjonizmem, bierze udział w Powstaniu Styczniowym, za co zostaje zesłany na Syberię. Poświęca swoją młodość walce patriotycznej godzącej się z typową postawą młodego romantyka, która została wykreowana przez ojców ówczesnej epoki. Stanisław pragnie w ten sposób spełnić swe ideały, zaistnieć jako "dziecko romantyzmu". Ważniejszym jednak elementem romantycznej części bohatera jest jego tragiczna miłość do panny Izabeli Łęckiej. W oczach Wokulskiego uczucie to powinno być nieskazitelnym i wspaniałym. Nie zna on innej niż poetycka miłość rodem z utworów Mickiewicza. Stanisław jako zagubione w obcym świecie dziecko, szuka takiego uczucia u kobiety, która traktuje je jako zabawę. Te sprzeczności powodują, że historia miłości głównego bohatera jest z góry skazana na tragiczne zakończenie. Piotrowicz do reszty pochłonięty przez wir namiętności dąży nieustannie do samozagłady, do zniszczenia szczęścia, na które ciężko pracował. Swe działania podporządkowuje temu uczuciu. Próbuje przełamać bariery społeczne dzielące go od wybranki serca. Idealizowanie miłości znacznie ułatwia mu podejmowanie kolejnych desperackich kroków. Ślepota doprowadza go do klęski, która jest bliźniaczą siostrą panny Łęckiej. Miłość ta niewątpliwie ukazuje kolejną romantyczną cechę postaci Stanisława. Przeciwstawianie się konwenansom, wewnętrzny bój prowadzący do próby samobójstwa nadają mu typowych cech bohatera romantycznego. Wokulski ponosi klęskę. Znika w niewyjaśnionych okolicznościach. Możemy się jedynie domyślać jaką drogę obierze bohater. Śmierć w zasławskim zamku? Kariera naukowa w paryskich pracowniach? Otwarta kompozycja powieści wprowadza nastrój tajemniczości, który jest charakterystyczny dla romantyczności. Pojawiają się pytania, na które nie ma odpowiedzi. Co? Jak? Gdzie? Pozostają przypuszczenia, spekulacje. Wokulskiego określa się mianem romantyka zabłąkanego w epoce pozytywizmu. Kultywuje on bowiem wiedzę, pomimo ciężkich warunków życiowych. Walczy z głosem serca. Boi się utracić rozsądek i zdolność do racjonalnego postrzegania rzeczywistości. Jest żądny wiedzy. Pogłębia ją czytując wybraną literaturę popularnonaukową, uczęszcza na wykłady w Szkole Przygotowawczej oraz Szkole Głównej. Utrzymuje ożywione kontakty z naukowcami rosyjskimi. Swojej pracy nie przerywa nawet podczas pobytu na Syberii, a po powrocie do ojczyzny pragnie ją jeszcze zacieklej kontynuować. Nie pozwala mu na to jednak podjęta u Mincla praca. Stanisław zdobywa duży majątek. Zawdzięcza to swej wytrwałości oraz zaciętości w dążeniu do celu. Podziwia Ochockiego i Geista, którzy stali się niewolnikami nauki. Pragnie wymieniać z nimi spostrzeżenia dotyczące nowych wynalazków, a czasem nawet głęboko zastanawia się nad podjęciem wspólnych działań w kierunku wcielenia pomysłów w życie. Nie posiada jednak tyle silnej woli, która pozwoliłaby mu porzucić życie wśród ludzi dla całkowitego poświęcenia się pracy nad maszynami latającymi oraz metalami lżejszymi od powietrza. Marzy o stworzeniu wynalazku, który mógłby przyczynić się do rozwoju nauki, dać ludziom wymierne korzyści. Wokulski jest realizatorem postulatu pracy organicznej, która zakłada, że jednostka bogacąca się ma wpływ na wzrost zamożności narodu. Stanisław rozbudowuje swój sklep. Zakłada spółki handlowe, dzięki którym ożywia się gospodarka. W konsekwencji realizuje także hasła związane z pracą u podstaw, czyli poszerzanie świadomości i poprawa sytuacji wśród najniższych warstw społecznych. Bohater zauważa nędzę biedoty, stara się jej pomóc. Jest świadomy, że nie wskóra nic globalnie, na dużą skalę, dlatego skupia się na poszczególnych jednostkach. Do tego działa charytatywnie oraz filantropijnie, wspierając ważne cele społeczne. Stanisław Wokulski to człowiek z przełomu diametralnie różnych epok. Jego osobowość, motywy działania, wartości, którym hołdował trafnie ujął doktor Szuman, potwierdzając przyczyny upadku bohatera: "Romantycy muszą wyginąć to darmo; dzisiejszy świat nie dla nich (...). W zepsutym, zdegenerowanym społeczeństwie, zmarnowały się zdolności i energia Stacha, który był "wodzem bez armii", nieszczęśliwym i niezrozumianym." Wokulski reprezentuje "stracone pokolenie". Zginął on "przygnieciony resztkami feudalizmu", systemem konwenansów i kanonów arystokracji, których uosobieniem jest panna Izabela. Istnieje wiele cech osobowości Wokulskiego przemawiających za jego romantycznym podejściem do życia (nawet majątek zrobił z miłości do Łęckiej), jednak nie trudno odnaleźć również pozytywistyczne elementy stosunku bohatera do świata. Można powiedzieć, że reprezentuje on idealistów epoki pośredniej, z pogranicza romantyzmu i pozytywizmu. Dzięki połączeniu cech charakterystycznych obu tych epok, patrząc na życie Wokulskiego odnosimy wrażenie ogromnego bogactwa przeżyć i niezwykle interesującej egzystencji. Stanisław Wokulski, bohater powieści Bolesława Prusa Lalka to człowiek przełomu dwóch epok – posiadał w sobie cechy romantyka i pozytywisty. Żył na zrębie dwóch epok, oglądając się wstecz, nieustannie szedł do przodu, będąc wiernym ideałom romantycznym, włączał się swoją pracę w realizację programu pozytywistów. O jego romantycznej duszy świadczy jego patriotyzm oraz pojmowanie miłości. Wokulski poświęcał się dla ojczyzny, brał udział w powstaniu styczniowym, narażał życie, za co został zesłany na Syberię do Irkucka. W 1870 r. wrócił do kraju, gdyż jak wyznał, tęsknił za ojczyzną. Gotów był ofiarować jej całą swoją wiedzę i umiejętności. Lecz szybko się rozczarował, nikt go nie potrzebował, czuł się wówczas osamotniony i zawiedziony. Uczucie jakim darzył pannę Izabelę Łęcką jest także prawdziwie romantyczne. Wychowany na poezji romantycznej, wierzył w czystą i bezinteresowną miłość. Zakochał się od pierwszego spojrzenia. Nagła i gwałtowna miłość do pięknej arystokratki, staje się sensem jego życia. Bohater przypomina romantycznego kochanka, Wertera czy Gustawa z IV cz. „Dziadów”. Wciąż myśli o niej, pragnie ją uszczęśliwić, nic w życiu nie stanowi dla niego równie wielkiej wartości. Toleruje tylko małżeństwo, jako efekt miłości. By zdobyć serce ukochanej jest gotów do największych poświęceń. Wyjeżdża za granicę, by pomnożyć swój majątek i pokonać bariery dzielące kupca od arystokratki, by być jej godnym. Strony: 1 2 3

wokulski cechy romantyka i pozytywisty